ای نسل طلایی بیا قهرمان بشویم!
بازگشت به گذشته برای هر کسی با تداعی خاطرات تلخ و شیرین همراه می‌شود؛
خاطراتی که گاهی کشنده و گاهی زندگی‌بخش و نویدبخش هستند.
برای فوتبال ایران هم ماجرا غیر از این نیست.
مرور گذشته انبوهی از خاطرات تلخ، اشک و افسوس و عقده‌های سربسته را زنده می‌کند.
که در میان آنها جرقه‌های امیدبخشی نیز وجود دارد که باعث شده ادامه دادن این مسیرِ مبهم کمی آسان‌تر شود.
*ایرانی‌ها عاشق فوتبالند
در سال‌هایی که عشق به فوتبال مثل یک ویروس در حال انتشار در سراسر جهان بود .
سیاست‌مداران هم برای استفاده یا حتی سوء استفاده به آن دل می‌بستند.
در ایران هم خیلی زود این ورزشِ شگفت‌انگیز جای خود را در قلب مردم باز کرد و به دو دهه نکشید .
که هم حکومت پادشاهی وقت و هم مردم با تشکیل تیم‌هایی بر آتش این عشق دمیدند.
تا باشگاه دوچرخه‌سازان (در ادامه تاج و استقلال)، باشگاه شاهین (در ادامه پرسپولیس)،
هما، پیکان و تیم‌های کوچک و بزرگ دیگر قد علم کنند.
*یکه‌تازی فوتبال ایران در کهن‌ترین قاره دنیا
طولی نینجامید که فوتبال ایران به قدرت اول قاره کهن تبدیل شد.
نمایندگان ایران در جام باشگاه‌های آسیا سرآمد بودند .
تیم ملی فوتبال ایران هم پس از اینکه از حضور در دو دوره رقابت‌های جام ملت‌های آسیا
(1956 به میزبانی هنگ‌کنگ و 1964 به میزبانی رژیم صهیونیستی)،
انصراف داد و در سال 1960 هم در مرحله مقدماتی حذف شد،
در چهارمین دوره این مسابقه در سال 1968 موفق به کسب قهرمانی شد و در دو دوره بعدی هم این عنوان را تکرار کرد.
قهرمانی اول ایران در آسیا با میزبانی در تهران و ورزشگاه امجدیه به دست آمد.
دومین قهرمانی در تایلند و در سال 1972. درنهایت سومین و البته آخرین قهرمانی فوتبال ایران در آسیا تا این لحظه در ورزشگاه آزادی و در سال 1976 رقم خورد.
دو سال بعد هم در ادامه همین روند تیم ملی فوتبال ایران به‌عنوان تنها نماینده آسیا توانست جواز صعود به جام جهانی 1978 آرژانتین را بگیرد.
