تیم فوتبال پرسپولیس بعد از 40 سال دوباره تکنیکی می‌شود!
پرسپولیس دهه 60 و قبل از آن پر بود از بازیکنان تکنیکی .
که تماشاگر داخل ورزشگاه از تماشای پا به توپ شدن‌هایش لذت می‌برد.
ناصر محمدخانی را می‌شد سرآمد بازیکنان تکنیکی دهه 60 دانست .
که در کنار یکی از بزرگان نسل قبل خود درجه تکنیک پرسپولیس را تا بالاترین حد ممکن بالا می‌برد.
علی پروین پشت سر ناصر بازی می‌کرد.
دو بازیکنی که تقریبا با همه جای پای خود پاس طلایی می‌دادند.
گل می‌زدند و هر هفته با خلق یک شاهکار تازه در ورزشگاه آزادی به اوج محبوبیت رسیده بودند.
از بین این دو نفر پروین به خاطر فیزیک بدنی و مدل بازی‌اش تقریبا ایستا بود .
اما ناصر در زمین مسابقه آرام و قرار نداشت.
پروین با آن شماره 7 طلایی خود بدون اینکه خیلی بدود و بجنگد.
تقریبا هر هفته تاثیرگذارترین بازیکن تیمش بود.
چرا که یا گل می‌زد یا پاس گل می‌داد .
بدون اینکه شورت ورزشی‌اش گلی شود .
یا مجبور باشد به خاطر درگیری با بازیکن حریف درگیر شده و از داور اخطار بگیرد.
پروین بیهوده سلطان نشد.
آقای گل باشگاه‌های تهران در 42 سالگی و استفاده از هنر فوتبالش در زمین مسابقه کاری کرد.
تا همه آنهایی که از تماشای فوتبالش لذت می‌برند او را «سلطان» بنامند.
لقبی که با توجه به کاریزما و مدل مدیریت او در دوره مربیگری‌اش بیشتر عینیت پیدا کرد.
ناصر محمدخانی اما مدل دیگری از تماشگران دلبری می‌کرد.
ناصر از آن دست فوتبالیست‌هایی بود که می‌گفتند :
روی یک دستمال دو بازیکن حریف را دریبل می‌زند.
دریبل‌های او کاملا آوانگارد و جادویی بود.
تیم فوتبال پرسپولیس دهه 60 یک فانتزیست دیگر هم وسط زمین داشت.
محسن عاشوری برخلاف 7 و 8 و 9 پرسپولیس دورقمی می‌پوشید.
شماره 20 هر سال مامور آقای گل کردن فرشاد پیوس بود .
و آنقدر خوب پاس می‌داد و با کارهای تکنیکی توپ را پیش می‌برد .
حالا و با خریدهای زمستانی و تغییراتی که در تیم پرسپولیس رخ داده به نظر می‌رسد”
تیم تحت هدایت اوسمار لوس ویرا تبدیل به تیمی تکنیکی شده .
فوتبالی روی زمین، با مالکیت بالا که حرکات ترکیبی هافبک‌ها و وینگرهایش می‌تواند .
تماشاگران را دوباره به ورزشگاه بکشاند و آنها را سر شوق بیاورد.
