و آن پاس گل آخر: خدا پادشاه را حفظ کند!
رئال مادرید آنقدر در فینال‌ها برنده شده و توانسته جام چمپیونزلیگ را بالای سر ببرد که اکنون مشخص است که در بدترین شرایط خودش نیز
پیروز خواهد شد.
امشب در ومبلی و بعد از یک نیمه اول اسف بار برای رئال که بهترین خبر برای شاگردان آنچلوتی سوت پایان بازی داور بود، همان داستان
همیشگی تکرار شد. نیمه دوم رئال همه چیز را عوض کرد. این از دقیقه 72 و با یک پاس گل شروع شد، چه کسی هم این پاس را داد: تونی
کروس.
رئال وقتی زیر یک باران حملات حریف و بدون چتر در دروازه‌اش حبس شده بود بازهم می‌توانستیم تصور کنیم که آنها قهرمان خواهند شد.
رئال همان زمان شروع به بردن کرد که توپ فولکروگ در دقیقه 23 به تیر دروازه خورد، رئال استارت بردن را از همان زمان زد. در فینال‌ها نباید به
رئال رحم کرد ولی دورتموند این اصل را فراموش کرده بود.
در 45 دقیقه نخست، مردان آنچلوتی تحت سلطه و مغلوب دورتموند بودند اما شکست نخوردند. و این همان توانایی منحصر به فرد رئال در تحمل
فشارها و توانایی خارج شدن از آن است.
حتی اگر بازی 1-0 به نفع آلمانی‌ها پیش می‌رفت، رئال مادرید همچنان شانس اول برد می‌ماند. این داستان رئال و لیگ قهرمانان است و این بار
ومبلی تماشاگر آن بود.
تونی کروس و دیگر هیچ
رئال برد چون امروز چون تونی کروس را داشت؛ اسطوره‌ای که آخرین شب خود را نیز با پیراهن سفید سپری می‌کرد و هرگز قرار نبود این پیراهن
با شکست لکه دار شود.
اگر هفته پایانی لالیگا برای تونی کروس شب بی نظیری شد، پایان کار او در رئال با این برد و قهرمانی، شکوه دیگری هم پیدا کرد. خدا برای تونی
کروس پایانی زیباتر کنار گذاشته بود.
وقتی کروس تصمیم به خداحافظی گرفت، انگار خیلی جلوتر چنین پایانی را دیده بود. این بهترین سناریوی ممکن برای خداحافظی بود، آخرین
پاس گل برای قهرمانی پانزدهم رئال.
کروس دو بار سعی کرد از روی ضربه ایستگاهی گلزنی کند و در آستانه رسیدن به آن بود اما نشد. زمانی که او تعویض شد، انگار گیلاس روی
کیک خداحافظی‌اش بود.
آلمانی روی نیمکت پیراهنش را درآورد، سرش را تکان داد، دستی به موهایش کشید و همان جا ششمین قهرمانی
چمپیونزلیگش را جشن گرفت.
ششمین قهرمانی، در اوج دوران حرفه‌ای و در بالاترین سطح ممکن. هرگز یک خداحافظی به این سادگی و شکوه نبوده است.
