شرم‌آورترین جستجوی سرمربی در تاریخ بایرن!
این آخرین پیغام امتناعی برای حضور در تیم فوتبال بایرن مونیخ پس
از سه مربی دیگری بود که بایرن باب مذاکره را با آنها باز کرده بود؛
نفر اول ژابی آلونسو، نفر دوم یولیان ناگلزمان
و سومین نفر رالف رانگنیک (سرمربی تیم ملی اتریش).
ژابی آلونسو که مورد علاقه لیورپول هم بود،
خیلی زود و پیش از قطعی شدن قهرمانی بایر اعلام کرد
که به پروژه خود در لورکوزن ادامه خواهد داد
و یولیان ناگلزمان نیز درست در بحبوحه تلاش‌های بایرن برای بازگرداندن
این مربی به مونیخ، زیر قرارداد جدید خود با فدراسیون فوتبال آلمان را امضا کرد
تا پس از جام ملت‌های اروپا نیز کار خود را در مانشافت ادامه بدهد.
بایرن بعد از این دو گزینه به سراغ رالف رانگنیک،
سرمربی سابق منچستریونایتد و مدیرفنی لایپزیش، رفت
و اما این مربی باسابقه آلمانی نیز با اعلام رضایت از شغلش در تیم ملی اتریش اعلام کرد
که قصد ندارد موقعیت فعلی خود را با حضور در بایرن به خطر بیندازد.
رانگنیک در حال حاضر هدایت یکی از بهترین تیم‌های
ملی اروپایی را بر عهده دارد و پس از ناکانی در یونایتد دلیلی نمی‌بیند
تا خود را در دامان توقعات و انتظارات فراوانی
که هواداران و مدیران باشگاه آلمانی دارند، بیندازد.
این یک ناکامی تمام عیار برای ماکس ابرل، مدیر ورزشی جدید
بایرن مونیخ است که اتفاقا دو گزینه از سه گزینه اصلی او
برای سرمربیگری در مونیخ قبلا با او سابقه همکاری داشته‌اند.
در این روزها تصویری مشترک از او و اولی هوینس، رئیس افتخاری باشگاه،
دست به دست می‌شود که انگار اولی در گوش ماکس چیزی می‌گوید
و بیلد برای این تصویر تیتر زده: شرم‌آورترین جستجو برای انتخاب سرمربی.
این تیتر کاملا درست به نظر می‌رسد. بایرن مونیخ باشگاهی است
که این باور درباره‌اش وجود دارد که می‌تواند هر مربی‌ای را برای حضور
در مونیخ وسوسه کند، اما در شرایطی که تعداد مربیان تراز اول
و نمره یک به سختی به انگشتان دو دست می‌رسد، هیچ سرمربی بیکاری
که استانداردهای مونیخ را داشته باشد، در دسترس آنها نیست.
این مشکلی بود که به نوعی لیورپول و بارسلونا نیز به آن دچار بودند
و البته ممکن است چلسی هم به زودی درگیر آن بشود.
بارسا در این مورد خیلی زود توافقنامه خود را با سرمربی سابقش، ژاوی،
علنی کرد و اعلام کرد که با وجود همه حرف‌های قبلی،
او در کمپ نو به کار خود ادامه خواهد داد. لیورپول نیز به سراغ یک گزینه عجیب (آرته اسلات) رفت
و حالا مشخص نیست که در فصل آینده چه در انتظار میراث کلوپ خواهد بود.
بایرن هم که با مربیان مختلفی به بن‌بست خورده، در نهایت شاید
دوباره کار را به خود توخل واگذار کند. این مسئله حداقل یک دلیل روشن دارد؛
اینکه هیچکدام از مربیانی که برای جایگزینی توماس توخل در نظر گرفته شده بودند،
در حد این سرمربی آلمانی نیست.
توخل هدایت تیم‌های بزرگی مثل دورتموند، پاری سن ژرمن و چلسی را بر عهده داشته
و بایرن چهارمین رختکن بزرگی است که او هدایتش را در دست داشته
و پس از یک قهرمانی در فصل گذشته بوندسلیگا، امسال اسیر اوج‌گیری
باورنکردنی بایرلورکوزن شده است. اما بعد از افت شدید
بایرن پس از فیفادی ماه فروردین، حالا همه با درخشش لورکوزن کنار آمده‌اند
و فضا برای مونیخ آرام‌تر شده است،
به خصوص که آنها آرسنال را در لیگ قهرمانان حذف کرده‌اند
و نمایشی درخشان مقابل رئال در نیمه نهایی به اجرا گذاشتند
که شاید اعتمادبه‌نفس ناشی از آن منجر به صعودشان به فینال هم بشود.
این در حالی است که هواداران مونیخ در هفته‌های گذشته
اقدام به جمع‌آوری امضا برای بقای توخل کرده و
همین مسئله حال سرمربی غالبا ناسازگار بایرن را بهتر کرده و
او حالا شوخ‌طبعانه‌تر و بانمک‌تر برابر خبرنگاران حاضر می‌شود.
توخل در آخرین نشست مطبوعاتی به روشنی از احتمال تغییر عقیده‌اش برای ادامه
همکاری با مونیخی‌ها گفته و البته پالس‌هایی که از اطراف باشگاه
به گوش می‌رسد نیز حاکی از این است
که این مربی آلمانی قرارداد خود را با بایرن تجدید خواهد کرد.
البته توخل یک مخالف بزرگ دیگر هم دارد؛
اولی هوینس که شاید برادرزاده‌اش، سباستین را گزینه مناسب‌تری برای هدایت تیم می‌داند.
او اما بعد از مصاحبه نه چندان به‌موقعش علیه توخل
در هفته گذشته کاملا بایکوت شده و خود را زیر سوال برده است.
می‌شود گفت فعلا همه بادها بر بادبان توخل می‌وزد،
مگر آنکه حذف در بازی برگشت نیمه نهایی مقابل رئال شرایط او را دوباره قرمز و منفی کند.
