این یک تصمیم قطعی از طرف یکی از بهترین بازیکنان فوتبال ایران در یک و نیم دهه گذاشته است. هافبک جوان سابق تیم شهرداری بندرعباس که از همان اولین بازی در یک مقیاس بزرگتر، در لیگ برتر ایران در ورزشگاه راه آهن با پیراهن سپاهان درخشید.
در روزی که سپاهان پیراهن سفید رنگی بر تن داشت و چهره‌های شاخصی مثل فابیو جانواریو، سیدجلال حسینی، هادی عقیلی، مهدی رحمتی، رضا عنایتی و… یک هافبک جوان اهل شهر نکا را محاصره کرده بودند، امید اما روی زمین سفت ورزشگاه اکباتان ماجراجویی را آغاز کرده بود و با تکل‌های بی‌رحمانه و شجاعانه، امیر قلعه‌نویی را که به سختی لبخند بر صورتش می‌آید از ته دل خوشحال می‌کرد.
تا جایی که امیر یکی-دو باری به سمت نیمکت برگشت و به روح پدر عباس سرخاب، همبازی سابقش در استقلال که معرف امید به او برای حضور در سپاهان بود، درود فرستاد. این آغاز یک راه طولانی برای بازیکنی بود که در ذهن ما همیشه مفاهیمی مترادف با نام کوچکش را زنده کرده است: امید.
یک هافبک دونده، متعهد، درخشان، گلزن و فوق العاده. بازیکنی که هرگز از او خاطره بدی در ذهن نداریم. دیشب وقتی خبر خداحافظی‌اش را اعلام کرد، همانقدر آرام بود که در لحظات موفقیت سعی می‌کرد خونسردی خود را حفظ کند. اگرچه این بار به هیچ وجه دل و دماغ حرف زدن نداشت. اما از آنجایی که گفته بود جام ملت‌های آسیا آخرین تورنمنت ملی او خواهد بود، این تصمیم را با خبرنگاران در میان گذاشت.
آن هم در شرایطی که در این مسابقات، یکی از بهترین بازی‌های تاریخ ملی خود را مقابل ژاپن به نمایش گذاشته بود. با این حال، در بازی مقابل قطر، شرایط آنچنان که امید می‌خواست و آنچنان که دیگران می‌خواستند پیش نرفت و بازی به سود ایران و هافبک‌هایش نچرخید.
اول خرداد 1392 بود که او برای نخستین بار در ترکیب تیم ملی قرار گرفت. کارلوس کی‌روش پرتغالی که در ادامه اعتقاد ویژه‌ای به سبک بازی این بازیکن پیدا کرد، در بازی دوستانه برابر عمان، ابراهیمی را به زمین فرستاد، مسابقه‌ای که با شکست تیم ملی همراه شد. شاید این نیز در تقدیر امید نوشته شده بود که اولین و آخرین بازی‌های ملی او با طعم تلخ شکست همراه شود. اما این 64 بازی ملی او با لباس تیم ملی، با اتفاقات ریز و درشت و خاطراتی فراموش نشدنی همراه بود. از آن تکل جانانه در دیدار برابر مراکش و زخم روی بدنش گرفته تا گلزنی دیرهنگام در تیم ملی در بازی مقابل بورکینافاسو در کیش در 36 سالگی.
بدون شک بدشانس‌ترین دوره حرفه‌‌ای امید به بازی دوستانه برابر نیکاراگوئه برمی‌گردد که آسیب دیدگی بدموقع او سبب غیبت در جام جهانی 2022 شد. مسابقه کم اهمیتی که یکی از بزرگترین حسرت‌های دوران ورزشی امید را به وجود آورد تا او نتواند در دومین جام جهانی دوران ورزشی خود حضور یابد. البته او یک بار هم جام جهانی را به واسطه لجبازی کارلوس کی‌روش با سرمربی وقت سپاهان از دست داده بود، اما چه باک وقتی او بالاخره در جام جهانی بازوبند کاپیتانی تیم ملی را به بازو بست…
در کارنامه فوتبالی امید ابراهیمی افتخارات بسیاری به چشم می‌خورد. او دو فصل پیاپی با سپاهان قهرمان لیگ برتر فوتبال ایران شد و با این تیم در جام حذفی نیز کاپ قهرمانی را بالای سر برد. امید در استقلال نیز تا پای قهرمانی لیگ برتر پیش رفت ولی در نهایت این اتفاق رخ نداد. با این حال، قهرمانی در جام حذفی نیز با لباس استقلال به کارنامه این بازیکن اضافه شد.
در پایان باید بابت سال‌ها حضور طولانی و خالصانه امید ابراهیمی در ترکیب تیم ملی از او تشکر کرد. پسر خوب فوتبال ایران که می‌تواند یک الگوی شایسته برای همه جوان‌ترها باشد.
بازیکنی که او را با خشونت و متانت، جدیت و صبوری، تسلیم‌ناپذیری و خلوص به یاد خواهیم آورد. قهرمانی با یک مدل موی همیشگی که بیانگر پست بازی او بود. جایی برای کارگری و زحمت و زخم، نه دریبل و گل و نمایش…
بدرود امید عزیز. بدرود.
