در این یادداشت که رسانه رسمی پرسپولیس منتشر کرده، قرمزها به شکلی ویژه با سرمربی خود وداع کردند .
در عین حال وعده دادند که او در آینده هم همراه پرسپولیس خواهد بود.
بخش‌هایی از این یادداشت را بخوانید:
او هرگز از یادها نمی‌رود
خانواده بزرگ پرسپولیس از همین حالا دلتنگ یحیی گل‌محمدی خواهد بود.
که با شایستگی و فداکاری فراوان عمل کرد تبدیل به یک اسطوره شد .
این هیچ‌گاه از یاد و خاطره باشگاه و هواداران نخواهد رفت. اسطوره‌ها هیچ‌گاه از یاد نمی‌روند.
برای یحیی دلتنگ می‌شویم، مثل برانکو
پرسپولیس دلتنگ او و دوران باشکوهی که رقم زد خواهد بود.
همان‌طور که برای دوران پرصلابت و باشکوه هدایت پرسپولیس توسط علی پروین و برانکو ایوانکوویچ دلتنگ بودیم.
همان‌گونه که مرحوم پرویز دهداری، آلن راجرز، مرحوم استانکو پابلوکویچ و هیچ‌یک از دیگر مربیان تاریخ‌ساز باشگاه
محبوب‌مان را از یاد نمی‌بریم .
البته چهره‌های چون یحیی گل‌محمدی خود را در جایگاه خاصی از تاریخ قرار می‌دهند.
راه یحیی به تیم ملی و خارج می‌رسد
آن چه امروز اتفاق افتاد فقط پایان یک همکاری بود و نه پایان یحیی در پرسپولیس.
این را تاریخ ثابت خواهد کرد. این پایان گل سرخ نیست.
پرسپولیس از این دارایی و سرمایه ارزشمند خود به سادگی نخواهد گذشت .
او راه دراز و افتخارات فراوانی را در پیش دارد از نیمکت پرسپولیس تا تیم ملی فوتبال ایران و شاید لیگ‌هایی در خارج از ایران.
گل‌محمدی را با شجاعتش به یاد می‌آوریم
یحیی گل‌محمدی را با آن چهره آرام و متین به یاد خواهیم آورد که گاه برای پرسپولیس چنان برافروخته بود که به سرخی آتش می‌زد.
او را با شجاعت مثال زدنی‌اش به یاد می‌آوریم وقتی در دوره‌ای سخت، داغ‌ترین نیمکت فوتبال ایران را در قله انتظارات و توقعات قبول کرد.
او را با مرور این جملات به یاد می‌آوریم؛ «قهرمان شدن سخت است و قهرمان ماندن سخت‌تر».
یحیی مرد روزهای سخت بود
یحیی گل‌محمدی را با آن دوره سخت و دشوار کرونا به یاد می‌آوریم.
در رویارویی با سکوهای خالی که برای پرسپولیس طاقت‌فرساتر از هر تیم دیگری در فوتبال ایران بود.
با رسیدن تیمی به فینال آسیا که هیچ‌کس انتظارش را نداشت.
او را به رکوردهای گوناگونی فردی و تیمی به یاد می‌آوریم که با مردانش و پرسپولیس بزرگ رقم زد.
با قله‌ها، حدنصاب‌ها و مرزهای جدیدی که با پرسپولیس فتح کرد.
با هر استعفای او جشن گرفتند
بسیار به او تاخته شد.
از خودی و غیر خودی. با هر بار تصمیمش برای رفتن جشن برپا کردند.
با انصرافش در ماتم فرو رفتند و تاختند و تاختند و تاختند تا ایمان بیاورند که این‌بار از تصمیمش باز نمی‌گردد.
غافل از این که پرسپولیس هست و تا شقایق هست، زندگی جریان دارد. با قدرت و با صلابت.
از همین نیم فصل و یحیی هم یکی روزی از این روزهای خدا بازخواهد گشت.
